Secret Bakery

Secret Bakery                                                                                     

รักหวานจี๋ นาย Anti Baker

Prince café

          กรุ๊ง กริ๊ง ประตูร้านกาแฟค่อยๆเปิดเข้ามาพร้อมกับเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่ก้าวเข้ามา เทพบุตรรูปงามเขาค่อยๆเดินมาหยุดตรงหน้าฉันและพูดว่า “ดาร์กชอล์คโกแลต 1 กล่อง เร็วๆด้วย ฉันรีบ”

                ฉันชื่อบราวนี่ เรียนอยู่ม.5 เป็นโรงเรียนหญิงล้วน ฉันมาทำงานพาทไทม์กับเพื่อนสาวของฉัน และเพื่อนสาวของฉันชื่อ พาย แต่ยัยนี่ออกจะเป็นสาวหวาน อ่อนไหวง่าย พวกเราเป็นพวกโรงเรียนหญิงล้วนจึงไม่ค่อยได้เจอพวกนักเรียนชาย เวลาที่พวกเราเจอนักเรียนชายที่หน้าตาดี พวกเราจะกรี๊ดกร๊าดไปหน่อย ^v^!!

                “นี่รู้ไหมนอกจากที่อีตาบ้านี่พูดจาเป็นมะนาวไม่มีน้ำแล้ว อีตาบ้านี่ยังไม่มีมารยาท ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย-*- ”

                “ใจเย็นๆหน่อยซิบราวนี่ เราเป็นพนักงานนะ เราก็ต้องทำเพราะเป็นงานบริการนะ บราว”

                “แต่เขาดึงถุงขนมไปจากฉัน และยังเดินชนฉันอีก ฮึ=^=” ฉันทำท่างอนกับคำพูดของพาย

                “ใช่คนที่เป็นลูกครึ่งป่ะ?” พายถามพร้อมนั่งนำมือท้าวคางไปด้วย น่ารักซะไม่มีอ่ะ

                “ย่ะ!! แต่แกรู้ได้ไงยัยพาย บอกฉันมานะ~ ^ ~” ฉันขยับตัวเอาหน้ายื่นเข้าไปหายัยพายจนปากจะจูบกัน แต่ยัยพายหลบออกจากฉันอย่างรวดเร็ว

                “เขาชื่อ ดาร์ก อยู่โรงเรียนสหะ ม.5 ดาร์กนะตอนนี้กำลังดัง เป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ ใครที่ได้เป็นแฟนนะโชคดีตายเลย ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งเรียนเก่ง แถมยังเป็นลูกครึ่งไทย-สเปน เขาเป็นคนไม่ชอบกินเค้กนะ ยิ่งเค้กที่มีครีม ยิ่งเกลียดเลย!! รักษาสุขภาพสุดๆนี่แกไม่รู้หรอ ตกข่าวนะเนี่ย”

ยัยพายทำท่าทางดูถูกฉันอยู่

                “ย่ะ-^- ฉันไม่รู้ดีเท่าเธอนี่ เออ แต่แกรู้ได้ไงอ่ะ??”

                “ก็ฉันไปได้ยินกลุ่มนังลา นั่งเมาท์มอยกันอยู่อ่ะดิ^^”

                “ลา...อ๋อ!! กลุ่มยัยแคมเบลป่ะ อิอิ รายนั้นแรงอยู่แล้วนี่เรื่อง...ชาย อิอิ^^”

                ขณะที่ยัยพายกับฉันกำลังนั่งเมาท์กลุ่มของยัยแคมเบลอยู่นั้น เสียงประตูก็ดังขึ้น

                “มีลูกค้ามา” พายชะเง้อมอง

                “เดี๋ยวฉันไปดูเอง” ฉันลุกออกจากโต๊ะหลังร้านเดินออกมาที่เคาท์เตอร์

                “บราวนี่ 1 ชิ้นครับ^^”

                ใครกันชายหนุ่มคนนี้ ผมยาวถึงท้ายทอย ผมตรงสลวยประกายน้ำตาล ตากลมแต่ไม่โตมาก จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอมชมพู ผิวขาวเนียนใส กรี๊ดดดด!! หล่ออ่ะ^///^

                “เอ่อ...ได้แล้วค่ะ คุณ...” หลอกถามชื่อ อิอิ

                “ผมชื่อ ไวน์ครับ เอ่อคุณ...”

                “บราวนี่ค่ะ^^”

                “ชื่อน่าทานมากนะครับ^^”

                “ขอบคุณค่ะ” ยิ้มเขินๆ

                “เมื่อวานนี้ผมฝากเพื่อนผมมาซื้อเค้ก เค้กเมื่อวานอร่อยมากครับ^^”

                “ร้านของเราทำใหม่ทุกวันค่ะ รสชาติก็เลยอร่อย”

                “งั้นผมต้องมาบ่อยๆแล้ว”

                “งั้นโอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ คุณ...เอ่อ”

                “ไวน์ครับ แล้วผมจะมานะครับ”

                เขาพูดแล้วหันหลังเดินกลับไปพร้อมถุงขนมเค้กน่ารักๆ

                “กรี๊ดดด!! ครับผมจะมา ^//^ เขาพูดกับฉัน เขาพูดกับฉัน” ฉันเขย่าตัวยัยพายจนยัยพายถึงกับจับตัวฉันดึงออกไป

                “ฉันได้ยินแล้วยัยบราว...”

                “ลั้นลา ลั้นลา~ งั้นวันนี้ฉันกลับบ้านก่อนนะ ไว้พรุ่งนี้เจอกัน บาย^3^” ฉับจุ๊บราตรีสวัสดิ์ยัยพายก่อนที่จะคว้ากระเป๋าสะพายใบโปรดแล้ววิ่งออกจากร้านไป

                เฮ้อ~ หมดไปอีกวันนะยัยบราว ฉันหวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะ คุณไวน์ อิอิ      

                ฉันเดินกลับบ้านพร้อมกับฮัมเพลงไปตลอดทาง แต่ระหว่างทางนั้นฉันได้เจอกับแก๊งอันธพาลอย่างจัง พวกมันมีซัก 3-4 คน รู้สึกว่ามันมองมาที่ฉันด้วยนะ ไม่จริงนะฉันตัวคนเดียวด้วยทำไงดีง่า~ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย มันเดินเข้ามาแล้ว อย่าเข้ามานะ อย่านะ ฉันกลัวTOT แงแง

                “ดีจ๊ะ น้องสาววว...” ใครน้องแกหึไอ้บ้า

                “จะรีบกลับบ้านหรอ มาบ้านพี่ก่อนไหม บ้านพี่มีอะไรให้ทำเยอะเลยนะ” พวกนั้นมาจับข้อมือฉันไว้ จนฉันรู้สึกเจ็บ

                “อย่ามาจับฉันนะ ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ปล่อย!” ฉันร้องสุดเสียง ต่อให้เสียงแหบยังไงฉันก็จะร้อง~ ฮือ ฮือ ไอ้บร้า ฉันเจ็บนะ

                ในขณะที่ฉันกำลังร้องขอความช่วยเหลือ(ถึงแม้ว่าจะไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาช่วย)แต่แล้ว...ก็มีชายหนุ่มขี่ม้าขาวมาช่วยฉันไว้ เขาใส่ฉากบู๊โดยไม่ใช่สตั๊นแมนเข้ามาเล่นแทน จัดการกับพวกอันธพาลได้อย่าเรียบร้อยถุงแม้เขาอาจจะมีพลาดบ้าง

                “คุณ คุณ เป็นอะไรมากหรือเปล่า?” ฉันวิ่งเข้าไปจับตัวและดูบาดแผลตามลำตัว

                “ผมไม่เป็นอะไรหรอก คุณล่ะ”